In het Ontwerp van het Klimaatakkoord is de ambitie neergelegd om de aansluiting van woningen en utiliteitsgebouwen op collectieve warmtenetten vanaf 2025 fors uit te breiden. Hoeveel warmteaansluitingen kunnen rendabel worden gerealiseerd tot 2030?

In het Ontwerp van het Klimaatakkoord van 21 december 2018 is de afspraak gemaakt om vanaf 2025 tachtigduizend woningen en utiliteitsgebouwen extra per jaar aan te sluiten (vijftigduizend woningen en dertigduizend utiliteit) op collectieve warmtelevering. In figuur 1 is deze ambitie, uitgedrukt in woningequivalenten (WEQ), weergegeven ten opzichte van het totaal in Nederland. Hierbij is uitgegaan van een half miljoen woningequivalenten die op dit moment al zijn aangesloten op een warmtenet. Daarmee komt het aantal woningequivalenten op warmte in 2030 uit op 1,2 miljoen (dertien procent van het totaal aantal WEQ’s), oftewel een groei van zevenhonderdduizend woningequivalenten ten opzichte van nu. Bepalend voor het realiseren van deze ambitie is de rentabiliteit van de nieuwe aansluitingen. Die wordt vooral bepaald door het kostenniveau van de nieuwe aansluitingen en de prijs van het alternatief, nog steeds verwarmen met aardgas.
De potentie van warmtelevering hebben we bepaald met het CEGOIA-model door diverse runs te maken met oplopende aardgasprijzen. Een belangrijk voordeel van het CEGOIA-model is dat het potentieel voor warmteaansluitingen ook geografisch inzichtelijk kan worden gemaakt, zie kader. De gebieden die als eerste in aanmerking komen voor (rendabele) warmtelevering bij een oplopende belasting op aardgas, liggen in de dichtbevolkte stedelijke gebieden, vooral waar al warmtenetten zijn en die uitgebreid kunnen worden.