De aankondiging van de VS – een uitstootreductie van 17% tussen 2005 en 2020 is eigenlijk niet meer dan wat Obama tijdens zijn verkiezingscampagne al beloofd heeft. Ook de klimaatnota van het Congres besloot eerder tot 17%, de Senaat wil naar 20% maar is nog in debat. Hoe dan ook, de bevestiging van dit getal door Obama is goed getimed. Het bod is dan wel een stuk lager dan wat Japan of de EU biedt, maar voor de onderhandelingen is het een stap voorwaarts. Bovendien komt Obama zeker naar Kopenhagen, al is dat nog voordat zijn collega’s komen. Of komt hij nog een keer?

Ook gisteren presenteerde China zijn doel: 40 tot 45% minder emissies per eenheid Bruto Nationaal Product in 2020 dan in 2005. Helaas werd niks gezegd over de groei van het BNP in China, dus moeten we maar gissen: 40 tot 45% minder dan wat? Hoeveel ton CO2 is dat?

Eén ding is zeker: de uitstoot van China-in-de-groei gaat omhoog. Een analyse door Ecofys toont dat – afhankelijk van het gekozen BNP-scenario – de emissies stijgen naar 10 tot 11 miljard ton per jaar, in plaats van 13 miljard bij de huidige ontwikkelingen.

Bovendien lijkt het bod minder ambitieus dan het beleid voor energiebesparing en duurzame energie nu al voorspellen. Natuurlijk moeten we dit bod zien in het licht van de internationale onderhandelingen. Niemand laat nog het achterste van de tong zien.

Nog belangrijker dan de cijfers in de doelstellingen is het feit dat zowel China als de VS voor het eerst een bod doen. Hoewel het VS-bod natuurlijk veel minder bevredigende is, want van zo’n vooraanstaand land mag je meer verwachten.

Toch zetten de biedingen beider klimaatbeleid op een hoger plan. De VS sluiten hiermee eindelijk aan bij de internationale gemeenschap voor klimaatbeleid. China zal akkoord gaan met richtlijnen voor uitstootgegevens en verificatie daarvan, inclusief een onderverdeling naar provincies en sectoren.  Dat maakt het een stuk gemakkelijk voor China om het beleid te handhaven.

Natuurlijk juicht Yvo de Boer, de baas van het VN klimaatbureau, beide biedingen toe. "Dit kan twee van de laatste deuren openen naar een alomvattend akkoord.” Het nieuws uit beide landen helpt De Boer ook om de verwachtingen over een eventueel Kopenhagen-akkoord op te waarderen. Tijdens een persconferentie in Bonn deze week probeerde hij alle pessimisme de kop in te drukken. Hij kondigde een ‘historische ommekeer’ aan, ‘zonder plan B’. “Ik verwacht een set van besluiten, vastgelegd zwart op wit. Misschien hebben we na Kopenhagen nog een korte tijd nodig om een verdrag op te stellen, zo landen dat willen. Maar we lopen geen kans op uitstel van de besluiten.”

Laten we toch even teruggaan in de tijd. In 2000 vond in Den Haag de zesde Conference of Parties plaats in Den Haag. Er lag een document van 150 pagina’s om het Kyoto Protocol verder uit te werken, maar de onderhandelingen staakten. Jan Pronk, destijds de voorzitter van de COP, besloot halverwege de COP tot het opstellen van een politiek document van tien pagina’s. Dit was een wijs besluit dat de onderhandelingen weer vlot trok. Een half jaar later was er in Bonn nog een top nodig, en een jaar later bij COP7 in Marrakesh lag er een akkoord. Wellicht van toepassing op Kopenhagen?