Het SER-akkoord (ja, ook deze blog gaat daarover) wordt gepresenteerd als een route naar het CO2-reductie-kampioenschap. Het ultieme resultaat dat in het land van compromissen door alle sterspelers en fans wordt beju­beld. Inmiddels weten we, dankzij de vele tweets en blogs, dat dát niet zo is. Oké, het is nog niet af. We moeten nog de detailcompromissen… ehh… -afspraken maken. Maar dán is het echt af… Ik vrees dat er niet veel meer zal veranderen.

U raadt het al, van het energieakkoord verwacht ik niet veel en het feit dat er zo slap wordt omgegaan met zulke grote belangen vind ik zeer teleurstellend. En toch wil ik ervoor gaan. Het alternatief, dat we stil blijven staan en maar door blijven discussiëren, is immers vele malen slechter. Goed, het wordt misschien geen grote duurzame sprong voorwaarts voor de Neder­landse maatschappij, maar vooruit zullen we wel komen.

We zullen de komende jaren dus degradatievoetbal moeten spelen. Keihard werken, risico’s nemen, creatief zijn, vaak nee horen en een dikke huid ontwikkelen. De duurzame ondernemers in dit land krijgen het zwaar en zullen het met elkaar moeten doen.

En die dikke huid ontwikkelt zich bij mij nu al, vóór we goed en wel aan de slag zijn gegaan. Het niet aflatende gezeur van allerlei personen en instanties over het SER-akkoord gaat er bij mij niet meer in. Valt het u ook op dat dit eigenlijk altijd het geval is? Of dat nou het SER-akkoord is, de schaliegasdicussie of de “last” die wij in Nederland van de Duitse “Energiewende” hebben. Het lijkt erop alsof steeds meer mensen zich profileren met een kritische, negatieve kijk op elk initiatief voor een betere wereld (ja, ook schaliegas, want ik geloof oprecht in de goede bedoelingen van onze politici). Dit neigt wat mij betreft naar een soort excuus om maar niet in actie hoeven te komen.

Daarom heb ik mij voorgenomen daar nog maar weinig aandacht aan te schenken en gewoon te gaan voetballen. Ik werk al twaalf jaar in de energiesector en al die tijd hoor ik dezelfde dis­cus­sies, problematiek en oplossingsrichtingen. Het grote verschil is dat het nu crisis is en de maat­schap­pij zich begint te roeren. Bovendien raken we internationaal achterop qua duurzaamheid: we staan onderaan de ranglijst en moeten punten sprokkelen. Nou? Aanpakken dan!

Je kop in de grond steken, werkt niet meer. Weglopen is slap: Vereniging Eigen Huis, ja de kosten komen uiteindelijk bij de burger, dat zien jullie goed. Maar is dat niet altijd zo? Anders laten jullie maar eens zien hoe je dit gaat voorkomen nu je niet hebt getekend. En Delta: logisch dat je niet meedoet vanuit jullie eigenbelang, maar de subsidiejackpot vragen voor het kunnen bijstoken van overzees hout in die kolenbak verdient ook zeker geen schoonheidsprijs, laat staan de Fair Play Cup.

Niet lullen maar poetsen, zou de Feyenoorder vinden*, of om het wat filosofischer te zeggen met de woorden van Martin Luther King Jr. (vertaald): als je niet kan vliegen, ren. Als je niet kan rennen, loop. Als je niet kan lopen, kruip. Maar wat je ook doet, je moet doorgaan!

Kruipen dus! En na lang zwoegen, zullen we omkijken en vaststellen dat we toch weer wat verder zijn gekomen. Doet u mee? Het wordt vast leuk.

* Aan de Feyenoorders onder de lezers: daarmee niet de indruk wekkende dat Feyenoord tegen degradatie speelt.