Een paar dingen weten we nu al zeker. De eindverklaring moeten we goed lezen om te zien wat de bedoeling is. Regeringsleiders zullen tevreden zijn en milieuorganisaties zullen zeer kritisch reageren.

In ieder geval is er op een paar belangrijke punten bijna een akkoord en is de agressieve atmosfeer in het Bella Center in Kopenhagen verdwenen.

De conferentie is nu dicht bij een akkoord over de hoeveelheid geld voor maatregelen. In een persconferentie vlak na haar komst – de drukst bezochte tot nu toe – kondigde Hillary Clinton, VS minister van Buitenlandse Zaken, aan dat de VS wil toewerken naar een gezamenlijk bedrag van 100 miljard $ per jaar in 2020 voor ontwikkelingslanden, ‘uit verschillende bronnen’.

Clinton vertelde niet hoe veel de VS gaat bijdragen (ongeveer 30% zou redelijk zijn) maar het geld zou voor een deel ook aan bebossing moeten worden besteed. Ze kreeg ruggesteun van een paar staatshoofden, zoals Gordon Brown (VK) en Angela Merkel (Duitsland), die vandaag al aankwamen.

Eerder beloofden de VS, de EU (7,4 miljard €) en Japan (10 miljard $) al geld voor een fonds van 30 miljard $ voor de eerstkomende drie jaar. Het is nog niet duidelijk of er een nieuwe organisatie zal komen voor het beheer van dat geld.

Tegelijk legde Clinton een bommetje onder een mogelijk akkoord door het gebrek aan transparantie een ‘dealbreaker’ te noemen. Ze verwees daarbij impliciet naar de onwil van China om zich te gaan houden aan regels voor monitoring, rapportage en verificatie. De VS wil de vooruitgang kunnen meten, ook in andere landen. Als er een akkoord komt, zal de Amerikaan willen weten waar zijn geld naartoe gaat.

In het bijzonder: zelfs niet alle verzamelde wetenschappers hier in Kopenhagen kunnen niet de waarde berekenen van het huidige Chinese bod. China kondigde aan dat het tussen 2005 en 2020 40 tot 45% minder emissies per Yuan gaat produceren. De hoeveelheid Yuan die China in de komende jaren gaat verdienen zal behoorlijk groeien, en dat zal die efficiencyslag weer compenseren. De uitstoot gaat dus groeien, maar niemand weet hoeveel, omdat de economische groei niet bekend is. Dat maakt het lastig om een getal voor de wereld vast te stellen, want China is het land met de grootste uitstoot.

De Deense voorzitter van COP15 heeft ondanks haar belofte van gisteren geen nieuwe onderhandelingstekst opgesteld. Dat voornemen stuitte op zoveel weerstand van vooral de arme landen (‘een tekst uit de lucht’) dat het voorzitterschap het plan toch maar introk. Werkgroepen hadden de laatste dagen immers tot diep in de nacht doorgewerkt om hun eigen ontwerpteksten te maken.

Dus gaan nu twee contactgroepen met ministers verder sleutelen aan twee teksten. Eén gaat over de uitbreiding van het Kyoto Protocol na 2012, met nieuwe bindende doelstellingen voor de rijke landen (de zogenoemde Annex-I landen). Het Kyoto Protocol geeft de ontwikkelingslanden ook voldoende krediet, vinden zij.

De andere tekst gaat over een overeenkomst voor alle landen buiten deze Annex I, dus inclusief de VS (dat nooit het Kyoto Protocol zal ratificeren), China en andere grote landen.

Het is nog onduidelijk hoe de VS in zo’n non-Kyoto-akkoord past. De VS zou een vergelijkbare inspanning moeten leveren als de EU, wil de EU haar bod voor 20% emissiereductie in 2020 verhogen naar 30%. Dat wordt nog een felle discussie binnen de EU.

Het onderhandelingstraject over twee sporen wordt steeds nauwer. Morgen rond vier uur moeten de regeringsleiders voor het oog van de wereld de eindverklaring gaan tekenen.

Het lijkt dat er drie mogelijkheden zijn.