De twee nieuwe biedingen kunnen misschien de impasse uit de eerste week van Kopenhagen doorbreken. Yvo de Boer van het VN klimaatbureau zei vanmiddag tijdens de persconferentie: “De serieuze discussies over doelstellingen en financiering is eigenlijk nog niet begonnen.”

Meer in het bijzonder, biedt de EU nu 2,4 miljard euro per jaar in de eerstvolgende drie jaar. Dat is ongeveer 35% van het getal van 10 miljard dollar dat steeds circuleert als het benodigde bedrag om snel tot actie in ontwikkelingslanden te kunnen overgaan. De EU wil graag dat de VS ten minste hetzelfde biedt.

Het is echter nog altijd een schijntje van de bedragen die werkelijk nodig zijn. Yvo de Boer zei: “Ik heb het over 30 miljard dollar per jaar voor onmiddellijke actie. Mettertijd zullen we jaarlijks 200 miljard euro voor mitigatie en 100 miljard euro voor adaptatie nodig hebben. Maar het aanbod van de EU is helder en bemoedigend.”

Intussen bereidt de VN een ‘bossenfonds’ van 25 miljard dollar voor tien landen voor.

Sinds vandaag bewandelt Kopenhagen twee paden. Eén is de uitbreiding van het Kyoto Protocol tot na 2012. Het andere is een klimaatverdrag voor partijen die binnen het Kyoto Protocol nog geen bindende afspraken hebben ondertekend, zoals de VS en de grote ontwikkelingslanden.

Onderhandelen over twee vergadertafels maakt het leven niet gemakkelijker. Maar als je het klimaatverdrag ziet als toevoeging aan het Kyoto Protocol, dan is het niet onmogelijk om uiteindelijk de twee documenten in elkaar te schuiven.

Intussen slagen de kleine eilandstaten, bij monde van Tuvalu, er nog steeds in de officiële Convention of Parties vergaderingen (sinds woensdag) stil te leggen. Tuvalu’s pleidooi voor een contactgroep die gaat discussiëren over een Kyoto Protocol met een doelstelling van 1,5 °C is nog altijd niet gehonoreerd. De onderhandelingen gaan natuurlijk gewoon door. Vanaf morgen zullen ook de ministers zich daarin gaan mengen.

In de praktijk voelen ontwikkelingslanden als India en China nu ook de druk vanuit de G77, in plaats van alleen van de rijkere landen. Tuvalu’s wens betekent namelijk ook forse commitment van China en India.

Volgens een recent persbericht hebben onderzoekers van verschillende bedrijven en instituten een akkoord bereikt over de conclusies over hun onderzoek naar de temperatuurgevolgen van de huidige biedingen. In deze blog meldde ik eerder verschillen tussen de Climate Action Tracker en een team van de UNEP met Sir Nicholas Stern.

Allen komen nu tot de conclusie dat emissiereducties voorbij de bovenkant van de huidige nationale voorstellen moeten strekken, om een redelijke kans te maken onder de 2°C temperatuurstijging te blijven.

Terwijl iedereen benadrukt dat de ambities omhoog moeten, maken sommige landen al terugtrekkende bewegingen. Rusland zei gisteren dat het eerdere bod van president Medvedev (25% minder emissies tussen 1990 en 2020) ‘niet officieel’ is. Japan noemde het eigen voorstel ‘voorwaardelijk’. En de EU staatshoofden in Brussel weigerden vooralsnog om de eigen doelstelling unilateral te verhogen van 20 naar 30%. Sommige lidstaten willen dat wel, maar ze kunnen de rest nog niet meekrijgen.