Het was echt geld, waar je brood of ijsjes van kan kopen. Elke keer als de koe zijn hooi had opgegeten, deed hij zijn staart omhoog en dan lag daar een koeienvlaai vol goudstukken. Elke keer lachten de koning en de boer weer en het geld stopten ze in mooie huizen en grote fabrieken. Zo was het land rijk geworden. Iedereen was trots op de geldkoe, maar toch was men niet gelukkig. Want het was niet echt schoon geld. Het stonk een beetje. En de koning maakte zich zorgen. Want de koe was al oud en zou niet lang meer leven. Iedereen wist dat de koe binnen een paar jaar dood zou gaan. En de koning wist dat de mensen dan niet meer konden wonen in hun mooie, warme huizen. Het zou koud en donker worden.

De koning besloot het te bespreken met zijn adviseurs. Maar die zeiden allemaal: ‘Uitmelken die koe!’ En de koning bleef verdrietig. Want wat als de koe nu te oud was en geen geld meer kon poepen?

De koning besloot een lakei te vragen om in het land naast hem te gaan kijken hoe ze daar leefden zónder een koe die geld poept. Misschien kon de koning daar nog wat van leren. De lakei sprong op zijn paard en kwam aan in het buurland waar koning Angelis woonde.

Hier zag de lakei allemaal lachende mensen en hij vroeg aan koning Angelis hoe het kwam dat iedereen zo gelukkig was. Koning Angelis vertelde dat vroeger de mensen in zijn land arm en verdrietig waren omdat ze in koude en donkere huizen moesten wonen omdat ze geen geld hadden. Totdat de koning op een dag een boer was tegengekomen die stralend en blij over zijn erf liep. De boer zei dat hij zo gelukkig was sinds de koning een nieuwe wet had aangenomen.

“Als ik een nieuwe wet had aangenomen, had ik dat toch geweten?”, dacht koning Angelis bij zichzelf. Maar hij knikte beleefd naar de boer, bedankte hem en besloot het aan de koningin te vragen, want die maakte de wetten van het land. Hij liep naar de koningin die thee aan het drinken was bij de haard. “Oh wijze koningin”, zei koning Angelis. “Heb ik een nieuwe wet bedacht?” De koningin knikte en legde de wet uit: “Iedereen in het land mag zelf zijn eigen eten, warmte en licht maken zo veel als ze maar willen, zonder er belasting over te betalen.”

Koning Angelis klapte in zijn handen en zei tegen zijn dienaren: “Vertel iedereen in het land over de nieuwe wet!” Sindsdien had iedereen in het land van koning Angelis een warm en verlicht huis. 

Toen de lakei weer terug ging naar zijn eigen land vertelde hij zijn koning over het verhaal dat hij had gehoord. De koning was blij en opgelucht. Dat was het! Hij zou de melkkoe bedanken voor zijn mooie leven, nooit meer bang zijn dat die dood zou gaan en hij ging een wet maken dat iedereen van de zon mocht gaan leven! Zo leefde iedereen nog lang en gelukkig.